W Niepołomickie strony przeprowadził się poeta. Poezja to nie najprostsza, bo wymagająca od czytelnika postawy aktywnej.  Złożona poetycko poezja jest trudna, buntownicza, egzystencjalna,  opisuje też kształt otaczającego uniwersum.

Mnie najbardziej podoba się język i poczucie humoru w tej poezji. Ponadto błyskotliwa obserwacja podana jest w sposób prosty, poprzez analogię do życia. Tak jest w wierszu Wiersz, który musiałem napisać. Wiersz ten wpisuje się w cykl utworów metafizycznych, ukazuje obraz specyficznego spotkania dziewczynki  z Janem Pawłem II. Opisana sytuacja niesie w sobie znamiona przemiany ludzkiej egzystencji. Od pokrzepiających słów wypowiedzianych do zziębniętego dziecka do czynów, w których dopiero uwidacznia się apogeum człowieczeństwa.

Seria  wierszy zatytułowanych gatunkami ptaków, ukazuje lekkość pióra i głębię myśli. Każdy ptak ucieleśnia jakąś myśl,  staje się osobą mówiącą w  wierszu. Orzeł leci nieco filozoficznie przez epoki dziejów. Jest on także znakiem myśli górnolotnej, błyskiem, ucieleśnia wzniosłe idee. Orzeł jest też, co warto podkreślić - znakiem desygnatem, narzuca się czytelnikowi jako element godła Polski. Staje się to ważne poprzez kontekst wiersza następnego, zatytułowanego - Kruk.  Ten wypowiada się we własnej osobie. Jest faszystą “dumnym ze swej karnacji”. Nie ma tu oskarżeń.  W całym cyklu prześwieca jasność myśli, ale nie banał dosłowności. Czytelnik nie znajdzie brutalnej opinii ani języka przemocy. Lekkość formy, gra słowami, rymy, prostota przekazu (nie prostolinijność - przez prostotę rozumiem tutaj uchwycenie myśli zwięzłej, jej rozwinięcie i zamknięcie w formie, która nie pozwala sobie na odstępstwa czy skoki tematyczne. Formalny aspekt wierszy wyraża się także w jego treści)

Pytaniem zasadniczym jest więc, co znaczy poezja trudna i zbuntowana?

Gra słów nie kończy się w wierszu. Są w tomiku poezji komentarze odautorskie, przypisy, myślami autor jakby chce wykroczyć poza poezję. Pomysłowe wiersze autora wkraczają na terytorium innych form - takie są Przypisy.

Poezja wkraczając w sferę życia, chce przekroczyć granice poezji. Bo nie zamyka się w niej. Autor odważnie formułuje myśli na temat otaczającego świata. Poezja staje się narzędziem. “Najbrzydszy świat ujęty w słowo jest piękny”. Niełatwo zgodzę się z tą myślą. Nie każdy świat ujęty w słowo jest piękny. Trzeba jeszcze umieć ująć w słowo ten nawet brzydki świat. Można przecież ująć brzydko, niezgrabnie, można wreszcie ładny świat ująć w nachalne słowo. Ujmować w słowo można na wiele sposobów. Dla nas, odbiorców (anonimowych czy konkretnych) ważne jest to, czy nam się to podoba i dlaczego. Mnie się podoba, bo jak powiedział sam autor wierszy o swoim tomiku - nie jest to poezja.

Co miał na myśli?

Może warto zapytać samego autora? Niewykluczone, że takie spotkanie jest możliwe. Najpierw jednak zachęcam czytelnika do przeczytania tomiku poezji zatytułowanego “Między uszy”. Przeczytanie go to za mało - między uszy ulokować, znaczy tyle co przemyśleć. Bowiem głowa wydaje się być tymże miejscem, właściwym na przemyślenia.

Bogdan Piwowarczyk pochodzi z Wadowic, pracował jako nauczyciel języka polskiego, był również ławnikiem w wadowickim Sądzie Rejonowym, działał też jako radny w radzie osiedlowej. Od niedawna mieszka w Niepołomicach.

Karolina Grymek